Verwarde mensen
Twee jaar geleden is er een schakelteam voor personen met verward gedrag in het leven geroepen.
De reden hiervoor is dat men de laatste jaren een toename ziet van mensen met verward gedrag en dat deze personen hiermee een gevaar kunnen vormen voor zichzelf en hun omgeving.
Oplossingen worden gezocht binnen het netwerk van deze mensen bijvoorbeeld familie, vrienden of buren. Als zij deze mensen ‘onder de arm nemen’ dan kan het tij gekeerd worden. Als wij als burgers dit soort gedrag waarnemen op straat kunnen wij bellen met een meldnummer zodat er snel ingegrepen kan worden en de vervolgens de juiste hulp ingezet.
Ik moest hierbij denken aan een aflevering die ik een tijdje geleden zag van het Rotterdam Project. Een aantal dak- en thuisloze mensen wordt een periode gevolgd in hun leven waarbij ze onder andere financiële hulp krijgen.
De verhalen zijn schrijnend. Een jonge vrouw, door haar ouders al vroeg verlaten, nu zelf moeder van een baby. Ze wil liever geen hulp omdat ze het al die tijd ook al zelf heeft moeten doen.
Een man die zichzelf een junk noemt en die een leegte voelt omdat hij nu hij hulp heeft maar dit geluk met niemand kan delen.
Een jongen die zijn leven aardig op de rit lijkt te hebben, hij heeft werk en inkomen. Hij vertelt dat zijn moeder emigreerde voor de liefde (en nog wat andere dingen) toen hij tien jaar was. Terecht wordt gezegd dat hij een survivor is.
Burgemeester Ahmed Aboutaleb zegt voorafgaand aan het programma dat het ons allemaal kan overkomen. Ik denk dat dit waar is. Met deze uitspraak maakt hij geen onderscheid tussen ‘zij en wij’. Wij kunnen allemaal in een periode terechtkomen waarin we te maken krijgen met verlies, afwijzing, armoede, ziekte. Hoe moeilijk is het om dan te leven? Je bent dan veelal aan het overleven vanuit de angst die je in een verstikkende greep heeft. En wat als je als kind al jong emotioneel op eigen benen moest staan? Hoe moet je als volwassene dan stabiel zijn als je geen vaste bodem hebt?
Kunnen we stellen dat we allemaal wel eens verwarde mensen zijn?
Onlangs hoorde ik een psychiater zeggen dat hij een toenemend aantal patiënten op bezoekuur krijgt bij wie er geen sprake is van een psychiatrische ziekte. Het gaat dan om mensen voor wie het leven te zwaar is geworden. Vanuit de onmacht die gevoeld wordt kan men niet meer helder nadenken.
Kijkend naar de piramide van Maslow: Hoe zou je ook nog creatief kunnen denken als je iedere dag maar moet zien hoe je aan je eten, drinken, kleding en onderdak komt? Of als je je niet veilig en zeker kunt voelen? Door de eeuwen heen is er op verschillende manieren aangekeken tegen onze zwaarbelaste medemens.
Voor 1789 zijn er bij ‘de krankzinnige’ de volgende kenmerken waar te nemen: 1) hij is arm 2) hij is chronisch arm 3) hij wordt uitbesteed 4) zijn onderhoud valt ten laste van het ‘domicilie van onderstand’ 5) hij is als het ware een vondeling (http://www.tijdschriftvoorpsychiatrie.nl/assets/articles/articles_749pdf.pdf)
Na deze periode verandert er veel en gaat onder andere de geneeskunde zich met de ‘Krankzinnigen’ bemoeien. Opvallend is wel dat er twee onderwerpen steeds naar boven komen, die van armoede en van uitstoting.
Schijnbaar correleren deze woorden met ‘krankzinnigen’ of ‘verwarde mensen’.
Dit schept dan wel weer duidelijkheid. Nu nog ons bezinnen op onze manier van leven hierin.